بی‌وزنی و آسیب‌های جبران‌ناپذیر آن بر بینایی فضانوردان
قرار داشتن در شرایط بی‌وزنی به مدت طولانی می‌تواند آسیب‌های جبران‌ناپذیری به بینایی فضانوردان وارد آورد.
قرار داشتن در شرایط بی‌وزنی به مدت طولانی می‌تواند آسیب‌های جبران‌ناپذیری به بینایی فضانوردان وارد آورد. پژوهش‌های اخیر نشان داده است، فضانوردانی که مدتی طولانی در شرایط بی‌وزنی زندگی می‌کنند ممکن است دچار مشکلات تاری و ضعف بینایی شوند. حدود دوسوم فضانوردانی که چندین ماه را در ایستگاه فضایی بین‌المللی در شرایط بی‌وزنی سپری کرده‌اند، گزارشی از مشکلات بینایی خود داده‌اند.
بررسی‌هایی که انجمن رادیولوژی امریکای شمالی بر روی فضانوردان انجام داده، نشان داده است که برخی از آنان دچار تغییرات ساختاری جدی در چشم خود شده‌اند. برخی از این تغییرات حتی پس از بازگشت فضانوردان به زمین کاملاً به حالت اول باز نمی‌گردد. این تغییرات شامل صاف شدن قسمت عقبی کرۀ چشم و متورم شدن عصب بینایی است که می‌تواند به مشکل دوربینی بینجامد.
در ابتدا، محققان گمان می‌کردند دلیل این مشکلات تغییر در نحوۀ توزیع مایع خون در شرایط بی‌وزنی است چون در این شرایط خون بیشتری در ناحیۀ سر جمع می‌شود. اما اسکن مغزی از فضانوردانی که مدت طولانی در ایستگاه فضایی بین‌المللی اقامت داشتند، نشان داد که میزان مایع مغزی-نخاعی آنان به مقدار قابل‌توجهی بیشتر از افرادی است که بر روی زمین هستند. این مایع، کارکرد ضربه‌گیری و محافظت مغز را دارد و در رساندن مواد مغذی به مغز و دفع مواد زائد نقش مهمی ایفا می‌کند. به نظر می‌رسد این مایع که در زمین خود را به‌خوبی با حالت‌های ایستاده، نشسته و درازکش انسان انطباق می‌دهد، نمی‌تواند خود را با شرایط بی‌وزنی سازگار کند. محققان عقیده دارند اختلال مایع مغزی-نخاعی در ایجاد مشکلات بینایی فضانوردان نقش مستقیم دارد.
در حال حاضر که سازمان فضایی امریکا (ناسا) به دنبال فرستادن فضانوردان به مأموریت طولانی‌مدت فتح مریخ تا پیش از سال 2030/1409 است، یافتن راهکاری برای مقابله با مشکل بینایی فضانوردان برای این سازمان بسیار مهم خواهد بود.
مترجم: محمد عادل پور/ مجله نجوم
ویراستار: منا رجبیه فرد
منبع: phys.org
